Een baan van 20 jaar in de horeca opgegeven voor wat bleek.... een illusie.
Een uitkering, wat schaamde ik mij ervoor, al zei iedereen dat ik daar altijd zelf voor gewerkt had en er dubbel en dwars voor betaald had al die jaren.
En zo begon mijn zoektocht naar een nieuwe baan en wat bleek het moeilijk.
Mijn verwachtingen werden met de maand lager, mijn eisen voor een nieuwe baan ook.
Tientallen brieven heb ik de deur uit gedaan, vaak zonder zelfs maar een antwoord terug te krijgen.
Gesprekken gevoerd, hoop gehad en vaak het gevoel gehad dat DIT hem werd.
Wat heb ik mij vaak ellendig gevoeld, machteloos en uitzichtloos.
Veel steun heb ik gehad aan vriendin Hanneke, mijn luisterend oor, mijn positieve invloed en degene die bleef zeggen dat alles weer goed zou komen.
Wat ben ik haar dankbaar, ik zie haar als mijn grote zus die ik nooit gehad heb, maar altijd heb willen hebben.
En ze kreeg gelijk, daar was hij dan, de baan die mijn leven weer op de rit bracht, die mij weer een toekomst gaf.
Ik ging op gesprek en dit moest hem worden, ik zag het helemaal zitten.
Na een half uur thuis van het gesprek ging de telefoon al, of ik die week daarop wilde beginnen!
Nu zijn we inmiddels alweer 8 maanden verder en ben ik zó op mijn plek, zo blij met deze kans.
Ik werk op een afdeling Kleinschalig Wonen, 3 huisjes met ieder 6 dementerende bewoners, waar ik de interieurverzorgende van ben.
Ieder huisje heeft een woonkamer, eigen keuken en badkamer en iedere bewoner heeft zijn/haar eigen kamer.
Zij wonen daar in groepsverband, (meestal) gemoedelijk, samen in een vertrouwde omgeving.
Voor mijn baan in de horeca heb ik in de verzorging gewerkt, maar wilde er nooit in terug.
De onregelmatige diensten, het werken in weekenden en met feestdagen, ik moest er niet aan denken.
Dit is voor mij de oplossing, toch het contact met de mensen, eigen verantwoording en fijne werktijden.
Inmiddels zijn we alweer 8 maanden verder en geniet ik nog iedere dag, ga ik nooit met tegenzin naar mijn werk en heb fijne collega's voor wie ik één van hen ben.
De bewoners zijn stuk voor stuk mensen waar je van gaat houden, ieder is op haar/zijn eigen manier uniek.
Wie had gedacht dat het allemaal zo zou lopen een jaar geleden?
Wat heb ik het getroffen met mijn 'nieuwe' baan.
5 opmerkingen:
Probeer weer een reactie te geven hopelijk lukt het .. Manlief weet er alles van.. Hij was vroeger in zijn jeugd jaren -Ober-Hij is gestopt omdat hij nooit vrij was in de weeekenden en feestdagen.Maar het beroep zelf vond/vindt hij nog steeds wel leuk ...
Maar ach ,nu bij de krant is het weer veel nachtdiensten.(Alles heeft zijn voor en nadeel-denk ik maar )
Mooi om je verhaal zo terug te lezen. Ik ben zo blij voor je dat je nu weer op je plek ben. Liefs van je zus;-)
Lieve Sharon,
Ben ik ff blij dat jij mijn nieuwe collega bent geworden! Ik ben altijd blij als ik eens een dagdienst draai want dan tref ik jou en dan weet ik dat ik een extra stukje gezelligheid tref, een luisterend oor vind, een lief mens zie....
Voor mij ben je meer dan een collega; ik voel me fijn bij jou en ik mag trots zijn met zo een vriendin!
Liefs, Willeke
Lieve Sharon, wat ontzettend fijn om te lezen dat je zo op je plek bent! En getuige de reactie van Willeke hierboven, zijn zij net zo blij met jou als hun collega als jij met hen! Het is je ZO gegund :)
Liefs, Saskia
Sharon, wat een mooi stukje. Ik ben blij dat dit de baan is die jou past en dat ik daarbij heb mogen helpen. Je bent een kei!
Een reactie posten