24 januari 2011

Een van de verdrietigste dagen van het afgelopen jaar, ligt vandaag precies een jaar achter me.
Vorig jaar op deze dag verloor ik eerst onze Lobke, net 2 jaar oud en 's avonds hebben we toen ook afscheid genomen van ons oude caviaatje Kuifje.

Lobke was niet in orde, wilde niet eten en was 'hangerig' en ondanks dat we er niet achter kwamen wat er was, wisten we dat er iets niet klopte.
Zo kwamen we op zondag bij de weekenddienst van de dierenarts terecht en kregen de schrik van ons leven.... Lobke had een enorme bult in haar buik, hoogstwaarschijnlijk een tumor, ter grootte van een mandarijn!
Maar.... met een beetje geluk zat deze in haar baarmoeder en als ze deze dan verwijderde, zou de tumor waarschijnlijk in zijn geheel mee verwijderd worden.
Goede hoop dus en gelijk een afspraak gemaakt voor de operatie voor de dinsdag.
Als snel die ochtend kwam er telefoon, foto's vooraf aan de operatie wezen uit dat ze al uitzaaiingen had en dat opereren geen zin zou hebben, we konden haar komen halen en haar nog een paar mooie dagen/weken geven.
Na overleg met de dierenarts besloten om de foto's op te laten sturen naar een gespecialiseerde radioloog, tenslotte gaven we haar niet zomaar o (en de dierenarts ook niet)
3 dagen in spanning gezeten en vrijdags kwam het hoopvolle telefoontje.... de witte vlekken waren geen uitzaaiingen, maar waarschijnlijk gewoon lucht.
Ze kreeg dus nog een kans, ons meisje kon het gaan redden, alleen moest nog steeds die zieke baarmoeder mét die tumor eruit gehaald worden.
Tenslotte gedroeg Lobke zich weer als vanouds en kon je niet merken dat ze ook maar enigszins ziek was.
Weer opnieuw een afspraak voor operatie gemaakt voor de week daarop, maandag de 24ste januari om 9.20 uur.

Die maandag brachten we haar vol vertrouwen en met goede moed dus weg en namen we afscheid van haar, in de veronderstelling dat alles weer goed kwam.
Hoe anders bleek het te lopen.... nog geen half uur nadat we thuis waren ging de telefoon.... de tumor kwam vanuit haar nier en zat helemaal vastgegroeid aan haar rug.
Dit was kansloos, hier was geen hoop meer op genezing, de dierenartsen waren er zelf van geschrokken.
Ze sliep nu rustig en de dierenarts verzekerde mij dat het beter was om haar nu niet meer wakker te laten worden.
Ondanks dat dit betekende dat ik geen afscheid meer van haar kon nemen, heb ik toen de knoop doorgehakt en haar laten slapen.
Dit was een moeilijke beslissing, maar wel de beste voor haar, en dat was wat het belangrijkste was.
We hebben Lobke opgehaald en begraven bij vrienden op de boerderij, daar rust zij nu onder een prachtige, oude notenboom en herinneren wij haar als we er over het erf lopen.

Toen we die avond thuis kwamen lag daar kleine Kuifje in haar kooi, oud, verzwakt en gewoon helemaal op.
Ik wist het, had voor het weekend al gezegd dat ik haar in wilde laten slapen, het weekend was om afscheid te nemen, haar nog lekker te verwennen en veel met haar te knuffelen.
Ze wilde al een paar dagen amper meer eten en lag daar maar te slapen.
Ik wist zeker dat zij geen pijn had, ze was gewoon op, bijna 7 en een fijn leventje gehad, dat nu om was.
Door al dat gedoe om Lobke was ik haar haast 'vergeten' hoe idioot dat ook klinkt.
Ik vond dat zij niet langer hoefde te blijven leven, omdat wij al genoeg verdriet hadden en ik het niet aan zou kunnen, dat verdiende zij niet, daar was ze te dierbaar voor.
Morgen zou het niet minder erg zijn, dus wat moest, dat moest
Ook zij verdiende een rustig heengaan, geen strijd of pijn, dus heb ik de telefoon maar weer gepakt.
Kuifje is heel vredig in mijn armen ingeslapen, het ging zo snel, ze was al haast overgegaan.
Nu ben ik blij dat ik dat laatste voor haar heb kunnen doen, en heb er vrede mee, maar ooohh wat was het moeilijk en wat worden ze allebei nog altijd gemist.